“മനസ്സു നന്നാകട്ടെ... മതമേതെങ്കിലുമാകട്ടെ...
മാനവഹൃത്തിന് ചില്ലയിലെല്ലാം മാമ്പൂക്കള് വിരിയട്ടെ...”
ഈ ഗാനത്തോടെയായിരുന്നു കോളേജില് NSS ന്റെ ഓരോ പരിപാടികളും ആരംഭിച്ചിരുന്നത്. ബിപിസി കോളേജിലെ പഠനകാലത്തെ എന്നെന്നും ഓര്മ്മിക്കത്തക്കതായി നിലനിര്ത്തുന്നതില് അക്കാലത്തെ ഞങ്ങളുടെ NSS ക്യാമ്പുകള്ക്കും ചെറുതല്ലാത്ത പങ്കുണ്ട്. പൊതുവേ രസകരമായിരുന്ന കലാലയ ജീവിതത്തെ വളരെയധികം ആസ്വാദ്യകരമാക്കുന്നതിന് ആ മൂന്നു വര്ഷങ്ങള്ക്കിടയില് ഞങ്ങള് പങ്കെടുത്ത അഞ്ച് ക്യാമ്പുകള്ക്കും കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.
സാധാരണയായി ഒരു അദ്ധ്യയന വര്ഷം രണ്ടു ക്യാമ്പ് ആണ് ഉണ്ടായിരിയ്ക്കുക. ഒരു ത്രിദിന ക്യാമ്പും ഒരു ദശ ദിന ക്യാമ്പും. ഞങ്ങളുടെ ബിരുദ പഠനത്തിന്റെ അവസാന വര്ഷം എന്തോ കാരണങ്ങള് കൊണ്ട് ദശദിന ക്യാമ്പ് നടത്താന് സാധിച്ചിരുന്നില്ല. എന്നിരുന്നാലും മറ്റു ക്യാമ്പുകളില് നിന്നു തന്നെ ഒരുപാട് നല്ല നല്ല അനുഭവങ്ങള് കിട്ടിയിട്ടുണ്ട്.
ഞങ്ങളുടെ ബിപിസിയില് എക്കാലവും ഒരു നല്ല സൌഹൃദ അന്തരീക്ഷം നിലനിര്ത്തുന്നതിനും NSS ക്യാമ്പുകള് ഒരു പ്രധാന കാരണമായിരുന്നു. കാരണം ചെറിയ തോതിലെങ്കിലും നിലനില്ക്കാറുള്ള രാഷ്ട്രീയ പാര്ട്ടി തരം തിരിവുകളെല്ലാം തന്നെ (ഞങ്ങള് പഠിച്ചിരുന്ന കാലത്ത് അവിടെരാഷ്ട്രീയം ഒരിയ്ക്കലും അതിരു കടക്കാറില്ലെങ്കിലും) പൂര്ണ്ണമായും ഇല്ലാതാകുന്ന ഒരു അവസരമായിരുന്നു ക്യാമ്പ് നാളുകള്. പാര്ട്ടി/ക്ലാസ്സ്/ബാച്ച്/സബ്ജക്റ്റ് എന്നു വേണ്ട, ആണ്-പെണ് /അദ്ധ്യാപക-വിദ്യാര്ത്ഥി വിവേചനമില്ലാതെ എല്ലാവരും ഒരുപോലെ ആസ്വദിച്ചിരുന്ന നാളുകള്.
ക്യാമ്പുകളുടെ മറ്റൊരു ആകര്ഷണീയത പുതിയ പുതിയ പ്രണയജോഡികളായിരുന്നു. ഓരോ തവണയും ക്യാമ്പ് അവസാനിയ്ക്കുമ്പോഴേയ്ക്കും ചുരുങ്ങിയത് അര ഡസന് പ്രണയജോഡികളെങ്കിലും രൂപപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടാകും. അത് ദശദിന ക്യാമ്പു കൂടി ആണെങ്കില് പറയുകയും വേണ്ട. ചുരുക്കം ചിലരെങ്കിലും ക്യാമ്പില് പങ്കെടുക്കാന് എത്തിയിരുന്നതിനു പിന്നില് അങ്ങനെ ഒരു ഉദ്ദേശ്ശവും ഉണ്ടായിരുന്നു. എങ്കില് തന്നെയും വേണ്ടത്ര സ്വാതന്ത്ര്യം നല്കുന്നതോടൊപ്പം തന്നെ എല്ലാവരെയും സ്നേഹപൂര്വ്വം നിയന്ത്രിയ്ക്കാന് NSS കോ ഓര്ഡിനേറ്റര്മാരായ ബിജുസാറിനും ടിജി സാറിനും എന്നും കഴിഞ്ഞിരുന്നു.
1999 ഡിസംബര്. ആ വര്ഷത്തെ NSS ദശദിന ക്യാമ്പ് തുടങ്ങി. ആ വര്ഷത്തെ പ്രത്യേകത ക്യാമ്പ് ആരംഭിച്ചത് ഡിസംബര് 17 നായിരുന്നു എന്നതാണ്. [17-26]. അങ്ങനെ ആദ്യത്തെ രണ്ടു മൂന്നു ദിവസങ്ങള് കൊണ്ടു തന്നെ ഞങ്ങള് ക്യാമ്പിലെ 60 പേരും വലിയ സൌഹൃദത്തിലായി. ഒരോ ദിവസങ്ങളും സേവന പ്രവൃത്തികളും സെമിനാറുകളും കലാപരിപാടികളും തമാശകളും ഒക്കെയായി കടന്നു പോയി. ആ വര്ഷത്തെ ക്രിസ്തുമസ് ക്യാമ്പിനിടയില് ആയതു കൊണ്ടു തന്നെ ക്രിസ്തുമസ് ദിനം ആഘോഷങ്ങള്ക്കായി മാത്രം മാറ്റി വയ്ക്കാനും തീരുമാനമായി. കാരണം ഈ അറുപതു പേരും വീട്ടുകാരോടൊത്തുള്ള ആഘോഷം മാറ്റി വച്ച് വന്നിരിയ്ക്കുകയാണല്ലോ.
അങ്ങനെ ഡിസംബര് 22 നും 23 നും രാത്രി ഞങ്ങള് പതിവായി നടത്താറുള്ള കലാപരിപാടികള് മാറ്റി വച്ച് പകരം ക്രിസ്തുമസ് കരോളിനായി ഇറങ്ങി. രണ്ടു രാത്രികള് കൊണ്ട് കോളേജിനു ചുറ്റുമുള്ള എല്ലാ വീടുകളിലും കയറിയിറങ്ങി. [ കോളേജ് കുട്ടികളല്ലേ എന്നും കരുതി എല്ലാ വീട്ടുകാരും ഞങ്ങളെ കാര്യമായി സല്ക്കരിയ്ക്കുകയും പ്രോത്സാഹിപ്പിയ്ക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു കേട്ടോ. ആ രണ്ടു ദിവസം കൊണ്ട് തിന്നു തീര്ത്ത പലഹാരങ്ങള്ക്കു കണക്കില്ല. പലഹാരം മാത്രമല്ല, നല്ലൊരു തുക സംഭാവനയായും കിട്ടി.]
സാധാരണയായി ഒരു ദശദിന ക്യാമ്പ് നടത്തുമ്പോള് യൂണിവേഴ്സിറ്റിയില് നിന്നും അനുവദിച്ചു കിട്ടുന്ന തുകയില് നിന്നും ചെറിയ ഒരു ടൂറും സംഘടിപ്പിയ്ക്കാന് കഴിയാറുണ്ട്. ഞങ്ങള്ക്കാണെങ്കില് അത്തവണ കരോളിനു കിട്ടിയ തുക കൂടി ചേര്ത്തപ്പോള് വാഗമണിലേയ്ക്ക് നല്ലൊരു ടൂര് സംഘടിപ്പിയ്ക്കാനുമായി. (രസകരവും സംഭവ ബഹുലവുമായ ആ യാത്രയെപ്പറ്റി പിന്നൊരിയ്ക്കല് എഴുതാം)
അങ്ങനെ ആ വര്ഷത്തെ ക്രിസ്തുമസ് ദിവസവും വന്നെത്തി. എല്ലാ ദിവസത്തെയും എന്ന പൊലെ സൂര്യനുദിയ്ക്കും മുന്പേ ആരംഭിച്ച അന്നത്തെ ക്യാമ്പ് ദിനം ഒരിയ്ക്കലും മറക്കാന് പറ്റാത്തതായിരുന്നു. ക്രിസ്തുമസ് ആരവങ്ങളോടെ പരസ്പരം ആശംസകള് നേര്ന്നു കൊണ്ട് ക്രിസ്തുമസ് ആഘോഷങ്ങള്ക്ക് തുടക്കമായി. അന്നത്തെ ദിവസം ഉച്ച വരെ ആഘോഷങ്ങള് മാത്രമായിരുന്നു. എല്ലാവരും എല്ലാം മറന്ന് ആഘോഷിച്ച ഒരു നല്ല ക്രിസ്തുമസ് പകല്. അങ്ങനെ വിഭവസമൃദ്ധമായ ഉച്ചയൂണും കഴിച്ച് ഞങ്ങള് സെമിനാര് ഹാളില് ഒത്തു കൂടി.
അപ്പോഴാണ് അന്നത്തെ ഞങ്ങളുടെ പ്രിന്സിപ്പാള് ആയിരുന്ന ബേബി എം വര്ഗ്ഗീസ് സാര് ഞങ്ങള്ക്ക് ആശംസകള് അര്പ്പിച്ചു കൊണ്ട് സംസാരിച്ചത്. അക്കൂട്ടത്തില് അദ്ദേഹം ഒരു അഭിപ്രായവും മുന്നോട്ടു വച്ചു. അന്നത്തെ ദിവസത്തിന്റെ ബാക്കി സമയം പിറവത്തിനടുത്തു തന്നെയുള്ള ഒരു വൃദ്ധ സദനത്തില് ചിലവഴിക്കുക എന്നതായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആശയം. ക്യാമ്പ് കോ ഓര്ഡിനേറ്റര്മാരായ ബിജു സാരും ടിജി സാറും ഇക്കാര്യം ഞങ്ങളോട് പറഞ്ഞതും എല്ലാവരും പൂര്ണ്ണ മനസ്സോടെ സമ്മതിച്ചു.
അങ്ങനെ ഞങ്ങളുടെ സദ്യയുടെ ഒരു പങ്കും കുറേ ക്രിസ്തുമസ് പലഹാരങ്ങളും മറ്റുമായി ഞങ്ങള് എല്ലാവരും ആ വൃദ്ധ സദനത്തിലെത്തി. അവിടെ ചെന്നിറങ്ങുന്നതു വരെ എല്ലാവരും ആടിപ്പാടി ബഹളം വച്ചാണ് ചെന്നതെങ്കിലും ആ സ്ഥപനത്തിനു മുറ്റത്ത് കാലു കുത്തിയതോടെ ഞങ്ങളെല്ലാവരും നിശബ്ദരായി. അവിടുത്തെ സ്റ്റാഫുകള് ഞങ്ങളെ അവിടെയുള്ള ഓരോ അന്തേവാസികളേയും പരിചയപ്പെടുത്തി തന്നു. ഉറ്റവരും ഉടയവരും ഇല്ലാത്തവരും ഉണ്ടായിട്ടും ആര്ക്കും വേണ്ടാത്തവരും… എങ്കിലും അവരെല്ലാം തന്നെ അവിടുത്തെ സാഹചര്യങ്ങളോട് പൊരുത്തപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ക്രിസ്തുമസ്സിന്റേതായ ആഘോഷങ്ങളോ ഒരുക്കങ്ങളോ ഒന്നും തന്നെ അവിടെ കണ്ടില്ല. അവര്ക്ക് ക്രിസ്തുമസിന് ആഘോഷിയ്ക്കാന് എന്താണുള്ളത്?
എങ്കിലും ഞങ്ങള് നക്ഷത്രങ്ങളും കൊണ്ട് അവിടം അലങ്കരിച്ചു. ക്രിസ്തുമസ് ആശംസകള് അര്പ്പിച്ചു കൊണ്ട് പാട്ടുകള് പാടി. ആ സ്ഥാപനത്തിലെ നടത്തിപ്പുകാരുടെ അഭ്യര്ത്ഥനപ്രകാരം അവര് ഞങ്ങളോടൊപ്പം ആഘോഷങ്ങളില് പങ്കു ചേര്ന്നു. തുടര്ന്ന് ഞങ്ങള് “ഹാപ്പി ക്രിസ്തുമസ്” നേര്ന്നു കൊണ്ട് കേക്കു മുറിച്ച് അവര്ക്കെല്ലാവര്ക്കും വിതരണം ചെയ്തു. പിന്നെയും കുറേ നെരം കൂടി ഞങ്ങളെല്ലാവരും അവരോടൊപ്പം ചിലവഴിച്ചു. വളരെ പെട്ടെന്ന് തന്നെ അവരില് പലരും ഞങ്ങളോട് വല്ലാതെ അടുത്തു. ഞങ്ങള് ചോദിയ്ക്കാതെ തന്നെ പലരും അവരുടെ കഥകള് ഞങ്ങളോട് പറഞ്ഞു. മിക്ക സിനിമകളിലും കണ്ടതും കേട്ടതുമായ കഥകളാണ് അവിടെ നിന്നും കേള്ക്കാന് കഴിഞ്ഞത്. അതില് പലരും മക്കളും പേരക്കുട്ടികളും എല്ലാം ഉള്ളവര്. പലരുടേയും മക്കള് നല്ല നിലയില് കഴിയുന്നവര്. പക്ഷേ, പ്രായമായപ്പോള് ജീവനു തുല്യം സ്നേഹിച്ചിരുന്ന മക്കള്ക്കു പോലും അവരെ വേണ്ടാതായി. ചിലര്ക്ക് അവരുടെ പ്രവാസജീവിതത്തില് ഇവര് ഭാരമാകുന്നു.
അന്ന് സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരിയ്ക്കുന്നതിനിടയില് എന്നെയും സുധിയപ്പനെയും കെട്ടിപ്പിടിച്ച് കരഞ്ഞ ഒരമ്മൂമ്മയെ ഞാനിന്നും ഓര്ക്കുന്നു. ഞങ്ങളുടെ പ്രായത്തിലുള്ള രണ്ടു പേരക്കുട്ടികള് അവര്ക്കും ഉണ്ടത്രെ. പക്ഷേ വര്ഷങ്ങളായി മകനും കുടുംബവും അമേരിയ്ക്കയിലോ മറ്റോ ആണ്. അവരാരും ഇവരെ അന്വേഷിയ്ക്കുന്നു പോലുമില്ലത്രെ. ഞങ്ങള്ക്കുണ്ടായ അനുഭവത്തിനു സമാനമായ അനുഭവം അന്ന് എന്റെ സഹപാഠികളില് പലര്ക്കും ഉണ്ടായി. അവിടെ നിന്നും കണ്ണു നനയാതെ പടിയിറങ്ങിയവര് വിരളമായിരുന്നു. എങ്കിലും ഒന്നുണ്ട്. അത്രയും പേരില് തങ്ങളെ ഉപേക്ഷിച്ചിട്ടു പോയ മക്കളെയും ബന്ധുക്കളെയും കുറ്റപ്പെടുത്തിയവര് വിരലിലെണ്ണാവുന്നവര് മാത്രമായിരുന്നു. ബാക്കിയെല്ലാവരും ഇതാണ് അവരുടെ വിധി എന്ന രീതിയിലാണ് സംസാരിച്ചത്. എവിടെയാണെങ്കിലും അവരുടെ മക്കളും പേരക്കുട്ടികളുമെല്ലാം സുഖമായി ജീവിയ്ക്കട്ടെ എന്ന് ഈ അവസ്ഥയിലും അവര് അഗ്രഹിയ്ക്കുന്നു.
അവസാനം അവരോടെല്ലാം യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങുമ്പോള് അവരെല്ലാവരും തന്നെ മുറ്റത്തിറങ്ങി വന്നു കൈകള് വീശി ഞങ്ങള്ക്ക് റ്റാറ്റാ പറഞ്ഞ് യാത്രയാക്കി. തിരികേ വണ്ടിയില് കയറുമ്പോള് പെണ്കുട്ടികളില് പലരും കണ്ണു തുടയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വന്നപ്പോള് പാട്ടും ബഹളവുമായി വന്നവര് തിരിച്ചുള്ള യാത്രയില് മൌനമായി എന്തോ ആലോചനകളില് മുഴുകിയിരിയ്ക്കുന്നത് കാണാമായിരുന്നു. തിരികേ കേളേജില് എത്തിയപ്പോള് അങ്ങനെ ഒരു യാത്ര നടത്തിയന്റെ ഉദ്ദേശ്ശം ബിജുസാറും ടിജി സാറും ഞങ്ങളോട് വിശദീകരിച്ചു തന്നു. സുഖങ്ങളില് മാത്രം ജീവിയ്ക്കുന്ന നമ്മുടെയെല്ലാം ജീവിതത്തിന്റെ മറ്റൊരു വശം മനസ്സിലാക്കി തരുക എന്ന അവരുടെ ഉദ്ദേശ്ശം 100 % വിജയിച്ചു എന്നു തന്നെ പറയാം. കാരണം വിശദീകരണങ്ങളില്ലാതെ തന്നെ ആ യാത്ര ഞങ്ങള്ക്ക് എല്ലാവര്ക്കും ഒരു പാഠമാവുകയായിരുന്നു.
എല്ലാവരുടേയും ജീവിതത്തിലെ തന്നെ ഒരിയ്ക്കലും മറക്കാന് പറ്റാത്ത ഒരു ക്രിസ്തുമസ് ദിനം ആയിരുന്നു അത്. പിറ്റേ ദിവസത്തെ കലാശ പരിപാടികളോടെ ആ ദശദിന ക്യാമ്പ് അവസാനിച്ചു. എങ്കിലും എന്നെന്നും ഓര്മ്മയില് നില്ക്കുന്ന ഒരുപാടു നല്ല മുഹൂര്ത്തങ്ങള് സമ്മാനിയ്ക്കാന് ആ പത്തു ദിവസങ്ങള്ക്കു കഴിഞ്ഞു.
**********************************************************
[പിറവത്തു നിന്നും കുറച്ചു മാറി മാമലക്കവല എന്ന സ്ഥലത്തുള്ള കരുണാലയം എന്ന സ്ഥാപനമായിരുന്നു അതെന്നാണ് ഓര്മ്മ. ബിപിസിയിലെ എന്റെ കലാലയ ജീവിതത്തില് തന്നെ അതു പൊലെയുള്ള മൂന്നു നാലു സ്ഥലങ്ങള് സന്ദര്ശിയ്ക്കാന് സാധിച്ചിരുന്നത് ഒരു നിമിത്തമായി, പുണ്യമായി കരുതുന്നു. കാരണം, ഇതു പൊലെയുള്ള സ്ഥലങ്ങളിലെ അന്തേവാസികളുടെ ജീവിതങ്ങള് നമ്മെ ഒരുപാട് ചിന്തിപ്പിയ്ക്കുന്നവയാണ് . എത്രയൊക്കെയായാലും നമ്മള് വെറും സാധാരണ മനുഷ്യന് മാത്രമാണ് എന്ന് നമ്മെ ഓര്മ്മിപ്പിയ്ക്കുന്നവയാണ്. എന്റെ ജീവിതത്തെയും ഈ യാത്രകള് കാര്യമായി സ്വാധീനിച്ചിട്ടുണ്ട്]
ഈ ക്രിസ്തുമസ് നാളുകള് നമ്മള് എല്ലാം മറന്ന് ആഘോഷിയ്ക്കുമ്പോള് ഇതു പോലെയുള്ള സ്ഥാപനങ്ങളെയും അവിടുത്തെ അന്തേവാസികളേയും ഒരു മാത്ര ഓര്ക്കുകയാണെങ്കില്, അവര്ക്കു വേണ്ടി എത്ര ചെറുതായാലും ശരി ഒരു സഹായം ചെയ്യുകയാണെങ്കില് അത് എത്ര മഹത്തരമായിരിയ്ക്കും എന്നു കൂടി നാം മനസ്സിലാക്കിയാല് അതില് നിന്നും കിട്ടുന്ന സംതൃപ്തി ഒന്നു വേറെ തന്നെയായിരിയ്ക്കും. ഇപ്പോഴേ ഇത്തരം പ്രവൃത്തികള് ചെയ്യുന്നവര്ക്ക് അത് തുടരാനും ഇതു വരെ അങ്ങനെ ചിന്തിയ്ക്കാത്തവര്ക്ക് ആ വഴിയില് ചിന്തിയ്ക്കാനും ഈ ക്രിസ്തുമസ് നാളുകള് വഴിയൊരുക്കട്ടെ…നമ്മുടെ കുടുംബ ബന്ധങ്ങള് ദൃഢമായി നില നിര്ത്താനും ഏവര്ക്കും കഴിയട്ടേ. വാര്ദ്ധക്യ കാലത്ത് മാതാപിതാക്കള് ഏറ്റവും കൊതിയ്ക്കുന്നത് അവരുടെ മക്കളുടെയും കൊച്ചു മക്കളുടെയും സാന്നിധ്യവും സ്നേഹവും മാത്രമാണ്. അവരുടെ പണമല്ല.