അങ്ങനെ, അവസാനം... പവനായി ശവമായി

ഞങ്ങളുടെ തഞ്ചാവൂര്‍ ജീവിതം പൊടി പൊടിക്കുന്ന സമയം… ആദ്യത്തെ ഒരു വര്‍ഷം കഴിഞ്ഞതോടെ നാടും ചുറ്റുപാടുകളും ഒക്കെ ഒരുവിധം പരിചിതമായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു….

രണ്ടാം വര്‍ഷം ആയപ്പോള്‍ കുറച്ചു പരിഷ്കാരങ്ങളൊക്കെ വന്നു, പ്രത്യ്യേകിച്ചും ഞങ്ങളുടെ കൂടെ താമസത്തിനായി മാഷും കൂടിയതോടെ. (എം. ടെക്ക് പഠിക്കണമെന്ന ആഗ്രഹവുമായി തഞ്ചാവൂര്‍ക്ക് വണ്ടി കയറിയ മാഷ് യാദൃശ്ചികമായി ഞങ്ങളുടെ കയ്യില്‍ പെടുകയായിരുന്നൂ…പാവം).

പരിഷ്കാരം എന്നു വച്ചാല്‍ പ്രധാനമായും മാറ്റം വന്നത് ഞങ്ങളുടെ ഭക്ഷണ രീതികളിലാണ്. എന്തെങ്കിലും കഴിച്ചാല്‍ മതി എന്ന അവസ്ഥയില്‍ നിന്നും മാറി, രുചി കൂടി ശ്രദ്ധിച്ചു തുടങ്ങി. രാവിലെയും വൈകീട്ടും ചപ്പാത്തിയും ഗോതമ്പുകറിയും (അതൊരു പ്രത്യേക കറിയാണ്… രഹസ്യമായി ചോദിച്ചാല്‍ പറഞ്ഞു തരുന്നതാണ്, ബാച്ചികള്‍ക്കു മാത്രം!) മാത്രം ശീലമാക്കിയിരുന്ന ഞങ്ങല്‍ കുറച്ചു ചെയ്ഞ്ച് ഒക്കെ ആക്കി തുടങ്ങി. ഇടയ്ക്ക് ഉപ്പുമാവ്, ചിലപ്പോള്‍ പുട്ട് (പുട്ടു കുടം കത്തിപ്പോകുന്നതു വരെ), വല്ലപ്പോഴുമൊരിക്കല്‍ ദോശ, അപൂര്‍വ്വമായി ന്യൂഡിത്സ് ഇങ്ങനെയെല്ലാമായി കാര്യങ്ങള്‍… എന്നു വച്ചാല്‍ ഞങ്ങളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ലാവിഷ്… (മറ്റു ദുശ്ശീലങ്ങള്‍ ഇല്ലാത്തതിനാല്‍ ഭക്ഷണകാര്യത്തില്‍ കുറച്ചു ലാവിഷാകാമെന്നു കരുതി).

പിന്നെ, 2003 ക്രിക്കറ്റ് ലോകകപ്പ് പ്രമാണിച്ച് നാട്ടില്‍ നിന്നും ഒരു കൊച്ചു ടെലിവിഷന്‍ ഒപ്പിച്ചു. കൂടാതെ, ഇലക്ട്രോണിക്സ് അയിരുന്നെങ്കിലും ഒരു സെമസ്റ്ററില്‍ CPP പഠിക്കാനുണ്ടായിരുന്നതിനാല്‍ ഒരു പഴയ സിസ്റ്റം സംഘടിപ്പിച്ചു, അത് ജോബിയുടെ അയിരുന്നു. ( വളരെ പഴയ ആ സിസ്റ്റത്തില്‍ ആകെ ഡോസ് മാത്രമേ വര്‍‌ക്ക് ചെയ്തിരുന്നുള്ളൂ എന്നതിനാലും ഒരു പാട്ടു കേള്‍ക്കാന്‍ പോലും പറ്റാത്തതിനാലും ജോബി എപ്പോഴൊക്കെ അതിനെ സിസ്റ്റം എന്നു വിളിക്കുന്നോ, അപ്പോഴെല്ലാം സുധിയപ്പന്‍ ചാടിക്കയറി അതു തിരുത്തി “സിസ്റ്റമല്ല, ഒരു പഴയ കമ്പ്യൂട്ടര്‍‌” എന്നു മാറ്റിപ്പറയുമായിരുന്നു).എങ്കിലും ഞങ്ങളുടെ പഠനത്തിന് അത് വളരെ പ്രയോജനകരമായിരുന്നു എന്നതു സത്യമായിരുന്നു, കേട്ടോ.

ഇതിനിടെ ഞങ്ങളില്‍ കുറച്ചു പേര്‍ക്ക് ആരോഗ്യകാര്യങ്ങളില്‍ കുറച്ചു കൂടി ശ്രദ്ധയാകാം എന്നായി ചിന്ത… സാമാന്യം വണ്ണം ഇപ്പൊഴേ ഉണ്ടെന്ന കാരണത്താല്‍ മാഷും ബിട്ടുവും ആദ്യമേ പിന്‍‌വാങ്ങിയിരുന്നു.കുറച്ചു കൂടി വണ്ണം വയ്ക്കുന്നതില്‍ തെറ്റില്ല എന്ന ചിന്തയില്‍ ഞാനും മത്തനും കച്ച കെട്ടിയിറങ്ങി. ഭക്ഷണത്തില്‍ കുറച്ചു കൂടി ശ്രദ്ധിക്കുക, രാവിലെയും വൈകീട്ടും പാലു കുടി നിര്‍‌ബന്ധമാക്കുക എന്നതായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ ഐഡിയ. ഇപ്പൊത്തന്നെ മോശമല്ലാത്ത വണ്ണമൊക്കെ ഉണ്ടേങ്കിലും ഭക്ഷണകാര്യത്തില്‍ താന്‍ മാറി നില്‍‌ക്കുന്ന പ്രശ്നമില്ലെന്ന് ഉറക്കെ പ്രഖ്യാപിച്ചു കൊണ്ട് സുധിയപ്പനും ഞങ്ങളുടെ കൂടെ കൂടി. പിശുക്ക് കാരണം കുറേ ഹരിച്ചും ഗുണിച്ചും നോക്കി അവസാനം എല്ലാവരും എന്തു കരുതും എന്ന ഒറ്റക്കാരണം കൊണ്ട് ഞങ്ങളുടെ കൂടെ കൂടാന്‍ പിള്ളേച്ചനും നിര്‍‌ബന്ധിതനായി.

പക്ഷേ, ഇതിനേക്കാളൊക്കെ വലിയ ഐഡിയ ആയിരുന്നു, ബിമ്പുവിനും ജോബിയ്ക്കും.. തന്റെ പഴയ കാല പ്രതാപം തിരിച്ചു പിടിക്കാനുള്ള ആഗ്രഹത്തോടെ ജോബിയും ( 2 വര്‍‌ഷം കോളേജില്‍ മിസ്റ്റര്‍ ബിപിസി ആയത് അവന്‍ ഇടയ്ക്കിടെ ഞങ്ങളെ ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുമായിരുന്നു) കുറച്ചൊക്കെ കുങ്ഫു വിന്റെയോ മറ്റോ സ്റ്റെപ്സ് പഠിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് അവകാശപ്പെടുന്ന ബിമ്പുവും കുറച്ചു കടന്ന് ചിന്തിച്ചു. ഡെയ്‌ലി പാലും മുട്ടയും നിര്‍‌ബന്ധമാക്കുക എന്നതിനോടൊപ്പം അവര്‍ പ്രോട്ടീന്‍ പൌഡറും ഡേറ്റ്സ് സിറപ്പും എല്ലാം വാങ്ങി വച്ചു. ഇതിനെല്ലാം പുറമേ തഞ്ചാവൂരുള്ള ഏതോ ജിമ്മില്‍ പോയി അന്വേഷിച്ചു. അവിടുത്തെ രീതികള്‍, സമയ ക്രമം, അഡ്വാന്‍സ് അങ്ങനെ എല്ലാം.. തൊട്ടടുത്ത മാസം മുതല്‍ ജിമ്മില്‍ പോകാനും ഉറപ്പിച്ചു. കൂടാതെ എല്ലാ ദിവസവും രാവിലെ 5 മണിക്ക് അലാറം വച്ച് എഴുന്നേറ്റ് കുറച്ചു ദൂരം ഓടാന്‍ പോകണമെന്നും, ഇതൊന്നും പോരാതെ, റൂമില്‍ തന്നെ സ്ഥിരമായി രാവിലെയും വൈകീട്ടും വ്യായാമവും യോഗയും ശീലമാക്കാനും പ്ലാനിട്ടു.

പിന്നെ, കുറച്ചു നാളത്തേയ്ക്ക് എന്തു പറഞ്ഞു വന്നാലും ബിമ്പു ചെന്നെത്തുന്നത് ജിമ്മിലേയ്ക്കും കുങ്ഫുവിലേയ്ക്കുമായിരിക്കും. പിന്നെ, രണ്ടു പേരുടേയും വീരവാദങ്ങളായി. “ഞങ്ങളെ 2 മാസം കഴിയുമ്പോള്‍ നോക്കിക്കോ… ഞങ്ങള്‍ അങ്ങനെയാ‍കും, ഇങ്ങനെയാകും… “ ഇങ്ങനെ സ്ഥിരം ഡയലോഗുകള്‍… ഇടയ്ക്ക് കുറച്ചു എക്സര്‍സൈസ് ചെയ്തു കഴിയുമ്പോഴേയ്ക്കും ‘എന്റെ മസ്സിലു നോക്കെടാ, വിങ്സ് നോക്കെടാ’ എന്നെല്ലാമുള്ള ബഹളങ്ങള്‍. … എല്ലാവര്‍ക്കും സ്വൈര്യക്കേട്. പോരാത്തതിന് സുധിയപ്പനോടും ബിട്ടുവിനോടും വയര്‍ കുറയ്ക്കാനും മറ്റുമുള്ള ഉപദേശങ്ങള്‍…. ഇതിനിടെ ബിമ്പുവിന്റെ വക പിള്ളേച്ചന് യോഗ ക്ലാസ്സ്. …അങ്ങനെ ജിമ്മിലേയ്ക്ക് പോകും മുന്‍പേ തന്നെ റൂമില്‍ സ്ഥിരം വ്യായാമവും ബഹളവുമായി.

അടുത്ത മാസം തുടങ്ങിയപ്പോഴേയ്ക്കും രണ്ടു പേരും ജിമ്മിലേയ്ക്ക് ചെന്നു ചേര്‍‌ന്നു. രണ്ടു മൂന്നു ദിവസം കഴിഞ്ഞപ്പോഴേയ്ക്കും ബിമ്പുവിന് വല്ലാത്ത മേലു വേദന. അന്ന് ജിമ്മില്‍ പോയില്ല. അടുത്ത ദിവസം ബെഡ്ഡില്‍ നിന്ന് എഴുന്നേല്‍ക്കാനേ വയ്യെന്നായി… പനി!. അടുത്ത ദിവസം തീരെ വയ്യെന്നായി. സുധിയപ്പനും ജോബിയും അവനെ ഡോക്ടറുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് എടുത്തു കൊണ്ടാണ് പോയത്.

പിന്നെ, നിറയെ മരുന്നുകളായി, ഇഞ്ചെക്ഷനായി…അങ്ങനെ രണ്ടു മൂന്നു ദിവസം കിടന്ന കിടപ്പു തന്നെ… കട്ടിയുള്ള ഒന്നും കഴിക്കാന്‍ പോലും പറ്റാതായി. സ്ഥിരമായി പാലും മുട്ടയും പ്രോട്ടീന്‍ പൌഡറും ഡേറ്റ്സ് സിറപ്പും കഴിച്ചിരുന്നവന്‍ വെറും കഞ്ഞിയും അച്ചാറും കൊണ്ട് തൃപ്തിപ്പെട്ടു.

അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം. ഞങ്ങളേല്ലാവരും ഭക്ഷണം കഴിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോള്‍ കിടക്കപ്പായയില്‍ നിന്നും ഒടിഞ്ഞു കുത്തി എഴുന്നേറ്റ് കഞ്ഞിപ്പാത്രവും കയ്യില്‍ പിടിച്ച് ബിമ്പുവും കൂടെ വന്നിരുന്നു. അപ്പോള്‍ ഭക്ഷണം കഴിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന മാഷ് അവനെ കുറച്ചു നേരം നോക്കിയിട്ട് ഇരുന്നു ചിരി തുടങ്ങി. എന്താ കാര്യമെന്ന് അന്വേഷിച്ച ഞങ്ങളോട് മാഷ് പറഞ്ഞു

“അല്ല, ഞാനാലോചിക്കുകയായിരുന്നു… കുറച്ചു ദിവസമായിട്ട് എന്തൊക്കെയാ ഇവിടെ കണ്ടിരുന്നത്? എന്തായിരുന്നൂ ഡയലോഗുകള്‍? വ്യായാമം, യോഗ, കാലത്തെഴുന്നേറ്റ് ഓട്ടം, രാവിലേം വൈകീട്ടും പാല്‍, മുട്ട, പ്രോട്ടീന്‍ പൌഡര്‍, ഡേറ്റ്സ് സിറപ്പ്… ജിമ്മില്‍ പോക്ക്,അത്,ഇത്…

എന്നു വച്ചാല്‍ എന്തൊക്കെ കോലാഹലങ്ങളായിരുന്നു… മലപ്പുറം കത്തി, അമ്പ്, വില്ല്, കുന്തം, കൊടച്ചക്രം, ഒലക്കേടേ മൂട് …എന്നിട്ടിപ്പോ, അവസാനം… പവനായി…. ശവമായി…”

മാഷ് ഈ ഡയലോഗ് നാടോടിക്കാറ്റ് എന്ന സിനിമയിലെ അതേ ടോണില്‍ പറഞ്ഞു തീരുന്നതിനു മുന്‍പേ തന്നെ നാലു ദിക്കില്‍ നിന്നും ഞങ്ങളെല്ലാവരും ചിരി തുടങ്ങിയിരുന്നു. ഇതു കേട്ട് ചിരിക്കാനോ മറുപടി പറയാനോ പോലും പറ്റാത്ത അവസ്ഥയില്‍ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു, അപ്പോള്‍ ബിമ്പു.

എന്തായാലും ബിമ്പുവിന് അതോടെ പുതിയൊരു പേര് വീണു കിട്ടി… “പവനായി”