എകാന്തതയുടെ കാവല്‍‌ക്കാരന്‍‌

“ദെന്താ മാഷേ… ഈ ലോകത്തൊന്നുമല്ലേ? ഇതാ ടിക്കറ്റ്…”

കണ്ടക്ടറുടെ ശബ്ദമാണ്‌‍ ഏതോ സ്വപ്നലോകത്തു നിന്നും എന്നെ ഉണര്‍‌ത്തിയത്. സ്ഥിരം യാത്രികനായിരുന്നതിനാൽ തന്നെയും തനിക്കിറങ്ങേണ്ട സ്ഥലവും എല്ലാം കണ്ടക്ടർക്കു സുപരിചിതമാണല്ലോ. കണ്ടക്ടറെ നോക്കി വെറുതെ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ടിക്കറ്റിന്റെ പൈസ കൊടുക്കുമ്പോൾ ആലോചിച്ചു. ശരിയാണ്‌‍. ഞാൻ മറ്റേതോ ലോകത്തായിരുന്നു. ഈയിടെയായി ഇങ്ങിനെയാണ്. മനസ്സ് പലപ്പോഴും കൈവിട്ടു പോകുന്നു. കടിഞ്ഞാൺ‌ നഷ്ടമായ കുതിരയേപ്പോലെ അതു പല മേച്ചില്‍‌പ്പുറങ്ങൾ‌ തേടുന്നു.

ഞാൻ‌ മനസ്സിൽ‌ ഒരു പരീക്ഷ നടത്തി… (a+b)2= a2+2ab+b2, ¦sec2xdx=tanx… d/dx cosecx = -cosecxcotx…. ഹാവൂ… ഇല്ലില്ല, എനിക്കു കുഴപ്പമൊന്നുമില്ല. ഇതു ഞാൻ‌ തന്നെ. സമാധാനമായി. കുറച്ചു വര്‍‌ഷങ്ങളായി ഞാനെന്റെ മാനസികാവസ്ഥ പരിശോധിക്കുന്ന ഈ ഗണിത രീതിയെ കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചപ്പോൾ എനിക്കു തന്നെ അല്‍‌പ്പം രസം തോന്നി… ഗണിത ശാസ്ത്രവും അതിന്റെ ചിഹ്നങ്ങളും സംഖ്യകളും രണ്ടു മൂന്നു പതിറ്റാണ്ടുകളായി തന്റെ കൈവള്ളയിലുണ്ടല്ലോ… അവ മാത്രമാണല്ലോ ഇന്ന് തന്റെ സഹയാത്രികർ‌…

ബസ് ഏതോ കയറ്റം കയറുകയായിരുന്നു. വര്‍‌ഷങ്ങളായി യാത്ര ചെയ്യുന്ന ആ ബസ്സിൽ പതിവു സീറ്റു കിട്ടിയപ്പോൾ‌ തന്നെ പകുതി ഉത്സാഹം തിരിച്ചു കിട്ടിയതാണ്. ഇടയ്ക്കെപ്പോഴാണ് മനസ്സ് കാടുകയറിയത്? അങ്ങു ദൂരെ മുകളിലായി വട്ടമിടുന്ന പരുന്തിനെ കണ്ടപ്പോഴാകണം എന്റെ മനസ്സും ഭൂതകാലത്തിലെ ഓര്‍‌മ്മകള്‍‌ക്കു മുകളിൽ‌ വട്ടമിട്ടു പറക്കാൻ‌ തുടങ്ങിയത്.

കൂടെ പഠിച്ചിരുന്നവരും കൂട്ടിനുണ്ടായിരുന്നവരും എല്ലാം പല വഴികളിൽ‌ പിരിഞ്ഞിട്ടും ഞാൻ മാത്രം ഇങ്ങിനെ… മനസ്സിന്റെ മണിച്ചെപ്പിൽ ഒരായിരം തിരിയിട്ടു സൂക്ഷിച്ചിരുന്ന നക്ഷത്രദീപങ്ങളുടെ തിളക്കം നഷ്ടപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞു. ആ പഴയ കാലങ്ങളുടെ സ്മരണയിൽ ഇനിയും മാറാത്ത പ്രതിച്ഛായയോടെ ഞാൻ ഇന്നും ഈ ജീവിതം മുന്നോട്ടു നയിക്കുന്നു. സുഖ ദു:ഖ സമ്മിശ്രമായ ഒരായിരം ഓര്‍‌മമകൾ‌ സമ്മാനിച്ച ആ ഭൂതകാലത്തിന്റെ നേര്‍‌ത്ത ശംഖൊലികൾ എന്റെ കാതിൽ‌ ഇന്നും മുഴങ്ങുന്നു. നിറം മങ്ങിയ ഒരു ഛായാ ചിത്രം പോലെയെങ്കിലും ഞാൻ‌ ഇന്നും ആ ഓര്‍‌മ്മകൾ‌ തേച്ചു മിനുക്കുന്നു. ഭ്രാന്തമായ ഒരാവേശത്തോടെ…… ഒരു ഉന്മാദനെപ്പോലെ…… ഏകനായ ഒരു പടയാളിയെപ്പോലെ…… 

ഒന്നുമില്ലായ്മയിൽ‌ നിന്നും എല്ലാം പടുത്തുയര്‍‌ത്തിക്കൊണ്ടിരുന്ന കാലം… എല്ലാം പിടിച്ചടക്കി മുന്നേറിക്കൊണ്ടിരുന്ന എനിക്കു എവിടെയായിരുന്നു പിഴച്ചത്? എല്ലാം നേടിയെന്ന ഭാവത്തിൽ‌ ഞാനെപ്പോഴാണ് അഹങ്കാരത്തിന്റെ തീനാളങ്ങളിലേക്കു വലിച്ചെറിയപ്പെട്ടത്? പൂര്‍‌ണ്ണതയിലേക്കുള്ള ആ കുതിച്ചു കയറ്റത്തിനിടയിൽ‌ എപ്പോഴാണ് ഞാൻ‌ ചുവടു തെറ്റി പരാജയത്തിന്റെ പടുകുഴിയിലേക്കു വീണത്? 

എല്ലാം വളരെ പെട്ടെന്നായിരുന്നല്ലോ? തിരിച്ചടികൾ ഒന്നിനു പുറകെ ഒന്നായി കിട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ‌ എനിക്കൊന്നു പ്രതികരിക്കാൻ‌ പോലും കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. എവിടെയായിരുന്നു എന്റെ പരാജയത്തിന്റെ തുടക്കം? ജീവനെക്കാൾ ഞാന്‍‌ സ്നേഹിച്ചിരുന്ന … എല്ലാത്തിനുമുപരിയായി ഞാൻ‌ വിശ്വസിച്ചിരുന്നവൾ… എന്റെ പ്രിയ… അവൾ എന്നെ നിര്‍‌ദ്ദയം കയ്യൊഴിഞ്ഞപ്പോഴോ? വെറുമൊരു അനാഥനായിരുന്ന തന്നെ അവൾ യ്ഥാര്‍‌ത്ഥത്തിൽ‌ പ്രണയിച്ചിരുന്നു എന്നു കരുതിയ ഞാന്‍‌ വെറുമൊരു വിഡ്ഢി… വേണ്ട, എന്തിന` അവളെ കുറ്റം പറയണം? ചെറുചെറു വിജയങ്ങൾ തുടരെ നേടിയിരുന്നെങ്കിലും വമ്പൻ‌ പരാജയങ്ങൾ എന്നെ കാത്തിരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു… എന്നും…. ഈയടുത്ത കാലം വരെ….

എന്റെ ജീവിത ശൈലിയും എന്നും അടുക്കും ചിട്ടയും ഇല്ലാത്തതായിരുന്നല്ലോ. അതെനിക്കു സമ്മാനിച്ചത് ഒരു പിടി ദുരന്തങ്ങൾ മാത്രമായിരുന്നു. ജീവിതത്തിന്റെ തന്നെ വേഗവും താളവും കൈമോശം വന്ന ഞാൻ‌ ഒരു ലക്ഷ്യബോധം നഷ്ടപ്പെട്ടവനേപ്പോലെ… രംഗബോധമില്ലാത്ത ഒരു കോമാളിയെപ്പോലെ… അങ്ങനെ എത്ര നാൾ… ഇടയ്ക്കു കൂരിരുട്ടിൽ‌ കാണുന്ന പ്രകാശനാളം പോലെ പ്രതീക്ഷകളുടെ നേര്‍‌ത്ത കിരണങ്ങൾ‌… വേനലിൽ ഇടയ്ക്കു പെയ്യുന്ന ചാറ്റല്‍‌മഴ പോലെ… പിന്നീടെന്നും ഞാൻ‌ ഏകനായിരുന്നല്ലോ… എവിടെയും…

ഈശ്വരാ… ഇതെല്ലാം സംഭവിച്ചതു തന്നെയോ? അതോ എന്റെ ഭ്രാന്തമായ സങ്കല്‍‌പ്പങ്ങളാൽ ഞാൻ‌ സ്വയം തീര്‍‌ത്ത ഒരു കടങ്കഥയോ? ഉത്തരമില്ലാത്ത ഒരു ചോദ്യമായി ഇതെത്ര കാലം?...

ഓര്‍‌മ്മകളുടെ കൂടാരം കയറുമ്പോൾ ഇപ്പോൾ എനിക്കെല്ലാം അന്യമാകുന്നു… അവ്യക്തമാകുന്നു. അവിടെ കാണുന്നതോ വിചിത്രമായ ഒരു ലോകം… വിചിത്ര ശബ്ദങ്ങൾ…അവിടെ ഞാൻ കാണുന്ന മുഖങ്ങൾ എന്നെ നോക്കി കൊഞ്ഞനം കുത്തുന്ന പോലെ… ഇല്ല… ഇതെല്ലാം എനിക്കു അപരിചിതങ്ങളാണ്… ഈശ്വരാ… ഞാൻ‌ വീണ്ടും കാടു കയറുകയാണോ? ഈ മുഖങ്ങളെല്ലാം മനുഷ്യരുടേതു തന്നെയോ? തുറിച്ച കണ്ണുകളും വിടര്‍‌ന്ന നെറ്റിയും നീണ്ടു വളഞ്ഞ മൂക്കും കൂര്‍‌ത്ത ചെവികളും ചിലമ്പിച്ച ശബ്ദവുമുള്ള ആകാശം മുട്ടെ ഉയരമുള്ള പേക്കോലങ്ങൾ‌… അവ എനിക്കു ചുറ്റും നൃത്തം വയ്ക്കുന്നു. എന്നെ കളിയാക്കി ചിരിക്കുന്നു. ഞാൻ‌… ഞാനേതു ലോകത്താണ്?

ഞാൻ‌ സ്വയം സമാധാനിക്കാൻ‌ ശ്രമിച്ചു… ഞാൻ‌ ഒരു യാത്രയിലാണ്… എന്നെ ഭയപ്പെടുത്തുവാൻ‌ ഇവയ്ക്കു കഴിയില്ല. ഞാനിപ്പോൾ‌ സ്വബോധത്തോടെ തന്നെയാണ്. എല്ലാം എന്റെ വെറും സങ്കല്‍‌പ്പങ്ങൾ മാത്രം… എങ്കിലും ഞാനെന്റെ മാനസിക നില ഒരിക്കല്‍‌ക്കൂടി പരിശോധിക്കട്ടെ… വെറുതെ ഒരു സമാധാനത്തിന്…

,..ഈശ്വരാ… ആ സമവാക്യം ഏതാണ്? (a+b)x…. അല്ലല്ലാ, (a+b)2= … അയ്യോ, അതെത്രയാണ്? എനിക്കോര്‍‌ക്കുവാൻ‌ കഴിയുന്നില്ലല്ലോ… എന്താണ് ഈ sec x? ഈ d/dx?

എനിക്കു ശരീരം തളരുന്നതു പോലെ… തൊണ്ട വരളുന്നു… എന്റെ ചുറ്റും നൃത്തം വയ്ക്കുന്ന ആ പേക്കോലങ്ങള്‍‌ക്കു രൂപം മാറി വരുന്നതു പോലെ… അവയ്ക്കു ചില സംഖ്യകളുടെയും ചിഹ്നങ്ങളുടെയും ഛായ തോന്നുന്നുണ്ടോ? ഗണിത ചിഹ്നങ്ങളും സംഖ്യകളും എന്നെ ആക്രമിച്ചു കീഴ്പ്പെടുത്തുന്നു… ഇവിടെ ഞാൻ‌ നിസ്സഹായനാണ്… ഇനിയാര്‍‌ക്കും എന്നെ രക്ഷപ്പെടുത്താനാകില്ല… കാരണം ഞാൻ‌ എന്നും ഏകാന്തതയുടെ കാവല്‍‌ക്കാരനായിരുന്നല്ലോ…